2017 – ‘Stand Down’ is een voorstelling die een breuk betekent in het oeuvre van Decorte. Een voorstelling die gemaakt moét worden. Uit een behoefte om op een ruwe persoonlijke manier over zijn bewogen leven te vertellen. Als blijk van strijdlust om – ondanks de tegenwind waarmee hij geconfronteerd wordt – toch koppig zijn eigen parcours verder te zetten. Uit aversie tegen de toenemende pulp en de overkill aan stand up comedy.
Na een reeks herschrijvingen van klassieke teksten wordt met Stand Down een nieuwe weg ingeslagen. Decorte verlaat de klassieken, maar niet de grote waarheden en mysteries die de klassieken in zich dragen. Liefde en dood blijven centraal staan.
Het samenvallen van leven en kunst wordt radicaler dan ooit.
In Jan Paternoster en Dries Van Dijck van Black Box Revelation vinden Decorte en Vinks hun gedroomde muzikale partners in crime. De compromisloze heftigheid van Black Box Revelation strookt volledig met de manier waarop Bloet in het theater en in de kunst actief is. Jan en Dries spelen een speciaal voor Stand Down gemaakte soundtrack.
“Een breuk is een plek waar iets gebroken wordt; een breuk is ook een verhouding tussen een teller en een noemer, tussen wat voor en wat na de breuk kwam, tussen boven en onder. Jan Decortes leven en werk zit vol breuken in de twee betekenissen van het woord. Wie breuken maakt – in zijn leven, in zijn werk – moet lucide en sterk zijn; sterk om de zelf aangerichte verwoestingen in de dagelijkse praktijk te assimileren en op zoek te gaan naar nieuwe aders. Lucide in het weten waarom het oude niet meer geldt en wat het nieuwe dan wel moet inhouden. Breuken maken betekent: jezelf transformeren tot een nieuw ‘iemand’.
Ondanks de breuken die hij in zijn eigen lief en leed aanbracht, loopt er doorheen het oeuvre van Jan Decorte toch een duidelijke ‘over de kloven springende’ lijn, nl. die van een zoektocht naar een steeds grotere eenvoud, naar een essentie van het theater. Is het niet het grote verlangen van elke kunstenaar om zo diep, zo intens door de eigen herhalingen heen te gaan, om het finale doel van de puurheid en de eenvoud te bereiken?
Eén constante blijft in zijn houding: ‘ik ben nooit in de machine gestapt. I did it my way.’ Jan Decorte heeft altijd in een onverbiddelijke eerlijkheid tegenover zichzelf ‘bewust en tevreden buiten het theaterwereldje gestaan’. Daar is moed voor nodig. Een tweede constante is wellicht dat in zijn praktijk leven en theater, liefde en werk samenvallen en nooit van elkaar kunnen worden losgemaakt.”
Marianne Van Kerkhoven ‘Jan Decorte: het theater en het leven’
