1990 –
Decortes versie van Woyzeck van Büchner.
Hij maakt geen samenvattingen van de klassieke stukken, maar, zegt Decorte in het interview met Schaevers, abstracties. ‘En of dat beeld, dat de essentie vat, drie of vijftien minuten duurt, daar veeg ik mijn gat aan. Mijn laatste opvoering, In het moeras, is perfect mijn beeld van Woyzeck. En dan komen ze mij zeggen dat ik de auteur niet gerespecteerd heb. Maar Büchner was zelf een revolutionair die de hele dramaturgie door elkaar heeft geschopt. Hij zou zich omdraaien in zijn graf, hoor ik, maar ik ben niet met graven bezig. Nee, hij zou gejodeld en gedanst hebben. Ik kan alleen maar met essentie bezig zijn.’
“Jan Decorte is de stekel in het zitvlees van een opnieuw verwekend theatergat, dat na ongeveer tien jaar intrigerend margewerk, dreigt weg te zakken in een centrumnivellering van de recuperatie, gekenmerkt door steeds bravere, doorwrochte, uitgezuiverde esthetische voorstellingen (of wat daar moet voor doorgaan). Slechts weinigen blijven naast die stroom staan. Zo ook Jan Decorte die daar allemaal volstrekt zijn kloten aan veegt en zich met een kamikaze love me or leave me mentaliteit verder bedient van slapstick om gezegd te krijgen wat hij te zeggen heeft, nl. dat de wereld haaks op zichzelf staat en dat dat dan maar zo is, zonder een beletsel te zijn voor een ‘gelukkig’ leven. En dat spelen en schrijven in dienst van zijn lach wordt hem niet overal in dank afgenomen, om zeer diverse redenen.”
Dirk Verstockt in Etcetera
